ΑΜΒΡΟΣΊΑ ΚΑΙ ΝΈΚΤΑΡ :
ΟΙ ΤΡΟΦΈΣ ΤΩΝ ΑΘΑΝΆΤΩΝ ΘΕΏΝ ΤΩΝ ΕΛΛΉΝΩΝ
Oι Έλληνες δίνοντας στους θεούς τους ανθρώπινα χαρακτηριστικά, συμπεριέλαβαν τις ιδιότητες, τα προτερήματα και τις αδυναμίες των ανθρώπων. Κι έτσι θεώρησαν φυσικό να έχουν και την ανάγκη της τροφής.H τροφή των Θεων απαγορεύονταν στους κοινούς θνητούς.
Η αμβροσία ήταν η τροφή των Θεών, όπως το νέκταρ υπήρξε το ποτό αυτών. Πριν βρεθεί η αμβροσία, οι Θεοί οσφραίνονταν μόνον την κνίσα των θυμάτων. Αρχικά, η τροφή αυτή εμφανίστηκε κατά την γέννηση του Διός, ρέουσα από το κέρας της Αμάλθειας. Κατά το έπος της Οδύσσειας, οι Πελείες έφεραν την αμβροσία στον πατέρα Δία˙μέσα στις Πλαγκτές όπου μία από αυτές πάντοτε χάνεται, αλλά ο Ζευς πλάθει άλλη προς αντικατάσταση αυτής.
Σπανίως η αμβροσία συναντάται ξεχωριστά από το νέκταρ, σε πολλές περιπτώσεις μεταξύ των δύο τούτων λέξεων σημειώνεται μόνο η διαφορά του κατ’ ιδίαν γενικού όρου. Στην Οδύσσεια πάντα μόνο η αμβροσία διακρίνεται ευκρινώς από το νέκταρ, στο γεύμα το οποίο η Καλυψώ παραθέτει στον Ερμή.
Οι υπηρέτες της θεάς προσφέρουν στον φιλοξενούμενο Οδυσσέα την αμβροσία και το νέκταρ, αυτή την φορά ενωμένα.
Αυτός, ο ευσεβής ποιητής προσθέτει, ότι οι επί ψευδορκία ένοχοι θεοί δεν είναι πλέον δυνατόν να τραφούν με νέκταρ και αμβροσία. Στον Πίνδαρο, ο Τάνταλος υπέκλεψε από τους ανθρώπους το νέκταρ και την αμβροσία, τα οποία τον είχαν καταστήσει αθάνατο. Οι Ώρες και η Γαία ενστάλαξαν σταγόνα προς σταγόνα πάνω στα χείλη του Αρισταίου το νέκταρ και την αμβροσία και του έδωσαν την αθανασία. Η αμβροσία χρησιμοποιούνταν αντί αλοιφής, καθώς και ως καλλυντικό και αντισηπτικό μέσο.
Οι Θεές αλείφονταν με αμβροσία για να διατηρούν αμάραντα τα κάλλη τους, οι δε θνητές γυναίκες χάρη στη χρήση της αμβροσίας φαίνονταν ωραιότερες. Επίσης οι πληγές με την αμβροσία επουλώνονταν ταχέως, οι δε νεκροί που αλείφονταν με αυτή καθίστατο άσηπτοι. Επίσης εμφανίζεται και ως τρόπος ταριχεύσεως. Στην Ιλιάδα αναφέρεται πως η Θέτις ενστάλαξε νέκταρ και αμβροσία από τη μύτη, στο πτώμα του Πατρόκλου ως αντισηπτικά.
Πολλές φορές εξαίρεται και η εξαιρετική ευωδιά της αμβροσίας. Η Ειδοθέα θέτει μπροστά στη μύτη του Μενελάου την αμβροσία για την απομάκρυνση της κακής οσμής της φώκιας.
Από κάποιους συγγραφείς γίνεται λόγος για την πηγή της αμβροσίας μέσα στον κήπο των Εσπερίδων (Σαπ. Απ. 51. – Ευρ. Ιππ. 748). Προφανώς εννοείται εκεί μέσα ο αυτός ο τόπος όπου κατά την Οδύσσεια οι Πελείες φέρνουν την αμβροσία στον Δία, υποχρεούμενες να διέλθουν πετώντας μέσα από τις Πλαγκτές. Τα νεογέννητα τέκνα των Θεών έπρεπε με νέκταρ και αμβροσία να τραφούν.
Ακόμη και τα άλογα των Θεών με αμβροσία, ως ποώδους τροφής, τρέφονταν, αυτό δηλώνει ότι και αυτά συμμετείχαν στην αθανασία. Πολλοί συνέδεσαν το πολυσήμαντο της λέξεως αμβροσία με την ποικίλη χρήση του μελιού. Πράγματι δε, φαίνεται ότι το μέλι κρύβεται υπό την έννοια της αμβροσίας. Τέλος, αμβροσία καλούνταν στις θρησκευτικές τελετές ο κυκεών από νερό, λάδι και διάφορους καρπούς, όπως μνημονεύεται από τον Αθήναιο.
Το νέκταρ στην Ελληνική μυθολογία μαζί με την αμβροσία ήταν οι τροφές που έπαιρναν οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου, εννοώντας πως μ' αυτά αποκτούν την αθανασία τους και τη δύναμή τους. Καθώς η ετυμολογία της λέξης είναι αν(μ)-βροσία(θάνατος), δηλαδή το αντίθετο του θανάτου, δηλαδή αθανασία.Το νέκταρ είναι ο χυμός των λουλουδιών με ζαχαρώδη σύσταση, ενώ με το ίδιο όνομα αναφέρεται και ο χυμός που μαζεύουν απ' τα λουλούδια οι μέλισσες και, που μετά την κατάλληλη επεξεργασία απ' αυτές, μετατρέπεται σε μέλι.
Νέκταρ επίσης ονομαζόταν και το ποτό των 12 Ολύμπιων θεών, που βασικό συστατικό του πιστευόταν ότι ήταν το μέλι. Αυτό, μαζί με την αμβροσία, αποτελούσε την κύρια τροφή τους. Στην Οδύσσεια του Ομήρου, όταν ο Ερμής κατέβηκε κάτω στην Ωγυγία (νησί της Καλυψώς) σύμφωνα από διαταγή του Δία, η Καλυψώ τον κέρασε νέκταρ και αμβροσία, περιμένοντας να ακούσει τι έχει να της πει, κάνοντας ένα επίσημο γεύμα.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία γνωρίζουμε ότι οι θεοί τρέφονταν με αμβροσία και νέκταρ, που ήταν αντιστοίχως η τροφή και το ποτό των αθάνατων θεών, αναφορά που βρίσκουμε στον μύθο για τη γέννηση του Δία. Πριν από την ανακάλυψη αυτών των υπερτροφών, οι θεοί τρέφονταν απομυζώντας την ενέργεια των νεκρών ψυχών των εχθρών τους. Λευκά ιερά περιστέρια μετέφεραν την αμβροσία και ένας μεγάλος αετός με λαμπερό φτέρωμα πετούσε αγέρωχος στους ουρανούς από όπου έπαιρνε το νέκταρ και το πήγαινε στον Δία που ήταν βρέφος.
Όταν γεννήθηκε ο ημίθεος Αχιλλέας, η μητέρα του για να τον κάνει αθάνατο τον βούτηξε στα νερά της Στύγας κρατώντας τον όμως από την φτέρνα η οποία έγινε και το τρωτό του σημείο, γνωστό ως «Αχίλλειος πτέρνα». Κατά μία άλλη όμως εκδοχή, η Θέτιδα άλειψε τον Αχιλλέα με αμβροσία και έπειτα τον έβαλε πάνω στη φωτιά για να καούν τα θνητά μέρη του σώματός του.
https://theancientwebgreece.wordpress.com/.../%CE%B1%CE.../
https://www.ancientgreecereloaded.com/.../ambrosia_and...