ΘΕΟΙ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ο Μύθος εκφράζει την πρωταρχική προσπάθεια του Ανθρώπου να κατανόηση τον περιβάλλοντα κόσμο και αποτελεί την πρωτογενή εκδήλωση της ανθρώπινης λογικότητας. Μέσα από τον Μύθο αναδείχθηκαν οι τρεις βασικώτερες όψεις της ανθρώπινης αναζήτησης: ή Τέχνη, ή Θρησκεία και ή Επιστήμη.
Στην θεογονία του Ησιόδου=(βίβλος των Ελλήνων) αναφέρονται οι Ολύμπιοι θεοί ότι δεν δημιούργησαν το σύμπαν ούτε τη Γη ούτε τον Άνθρωπο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι θεοί ήταν όπως και οι άνθρωποι μόνο διανοητικά ισχυρότεροι. Μέσα από αρχαία κείμενα αντλούμε πηγές πληροφοριών σχετικά με την χρονολόγηση των Ελλήνων θεών ο Ησίοδος μας αποκαλύπτει (θεογονία παράγραφος 270-280) ότι οι Ολύμπιοι υπήρχαν πριν του 10.000 π.Χ., που σύμφωνα με σημερινές έρευνες επιστημόνων επιβεβαιώνεται.

Το πρόβλημα που απασχολεί τον σημερινό άνθρωπο είναι πώς να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ Θεός και θρησκεία:

(1ον πρέπει να αναλύσομε τη λέξη «ΘΕΟΣ» η λέξη θεός προέρχεται από την αρχαία Ελληνική λέξη«ΘΑΩ» που εννοεί βλέπω και κατανοώ δηλαδή είμαι θεατής των πραγμάτων και εφόσον είμαι λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνομαι το περιβάλλον μου, ερευνώ μαθαίνω γίνομε σοφός και πράττω κατά βούληση, έτσι ονομάστηκαν οι ίδιοι οι Άνθρωποι «ΘΕΟΙ» από τη λέξη θεός δημιουργήθηκαν οι λέξεις θεατής, θαυμάζω, θεωρώ, θέατρο, κτλ. κτλ.

Για να κατανοήσουμε τι είναι θεός πρέπει να καταβάλουμε εκτεταμένη σκέψη και έρευνα για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο θεός είναι μόνο καλό, αγαθό, αρμονία, και αγαλλίαση εκεί όπου δεν έχει χώρο το κακό, γι'αυτό οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν διαβόλους, πίστευαν ότι το κακό βρίσκετε στη ψυχή του ανθρώπου και μόνο με το ΓΝΩΘΙ Σ΄ΑΥΤΟΝ δηλαδή να γνωρίζεις τον εαυτό σου και να διορθώνεις τα συναισθήματα σου μόνο έτσι θα πλησιάσεις το θείον.

Το δωδεκάθεο για τους Έλληνες ήταν ότι είναι σήμερα το κοινοβούλιο κάθε θεός και Υπουργός από όπου γεννήθηκε η παγκόσμια δημοκρατία, ψηφίζω και αποφασίζω, (άραγε μήπως αυτή είναι η θρησκεία των Ελλήνων;) είναι γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά με τους θεούς τους, (όπως και εμείς με τους υπουργούς μας) στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια συναντάμε συχνά τούς Ήρωες να μάχονται με τους θεούς, [Ιλιάδα ρ,ε,335-342]: εκεί εκτείνοντας το δόρυ του μεγαθύμου Τυδέως ο γιός (Διομήδης) πηδώντας με οξύ δόρυ την πλήγωσε ελαφρά στο χέρι το τρυφερό· κι ευθύς το δόρυ το δέρμα διαπέρασε το αμβρόσιο δια του πέπλου, που έκαμαν οι ίδιες οι Χάριτες, στο τελευταίο μέρος υπέρ της παλάμης· κι έρρεε το αθάνατον αίμα της θεάς (=Αφροδίτη), ιχώρ, τέτοιο ρέει από τους μακαρίους θεούς· γιατί δεν έχουν έδεσμα σίτον ούτε πίνουν φλογάτον οίνο, τούτου ένεκα άνευ αίματος είναι κι αθάνατοι καλούνται.] Ο Αχιλλέας κατάστρεψε το ναό του Απόλλωνος που ήταν με το μέρος των Τρώων. (οι νεοέλληνες βρίζουν τα θεία, ίσος το έχουμε κληρονομήσει απ' την Αρχαιότητα;)

Η λέξη θεός είναι συμβολική λέξη, μια ωραία γυναικά την αποκαλούμε θεά, κάποιο ευχάριστο γεύμα το αποκαλούμαι θεϊκό, ένα παιδί αγγελούδι κτλ. [Γνωρίζουμε τι ενώνει η λέξη θείος, θεία; στον Όμηρο βρίσκουμε τη λέξη όπως, ο Αχιλλέας αποκαλεί τον Οδυσσέα θείε Οδυσσέα, ο θεϊκός Αχιλλεύς, ο θεϊκός Αγαμέμνων, επομένως θείος-θεία είναι όνομα κολακευτικό, εκφράζει την καταξίωση ενός ανθρώπου, (στην αρχαιότητα οι μεγαλύτεροι συνήθως σε ηλικία άνθρωποι θεωρούνταν και είχαν υποχρέωση να διδάσκουν και να συμβουλεύουν τους νεότερους γι' αυτό και τους αποκαλούσαν θείους (θεϊκούς) (χωρίς να έχει καμία σχέση με το ανθελληνικό μπάρμπας).

(2ον η θρησκεία είναι η λατρεία, ο φόβος, η υποταγεί, η μοιρολατρία, η ανάγκη να ανήκουμε κάπου, να ρίχνουμε της ευθύνες σε κάποιον-κάποιους αφού εμείς είμαστε ανεύθυνοι αλλά υπάκουοι, αυτός είναι ο νόμος της θρησκείας, υπό την σκέπη σου Γιεχωβά γι' αυτό οι ναοί έχουν τον κυκλικό τρούλο γι' αυτό οι πιστοί φοράνε στο κεφάλι τους το γνωστό καπελάκι όπως οι Εβραίοι και οι καθολικοί ιερείς.

Καπελωμένοι ηγέτες

Υποταγεί σε αυτούς που τους χρηματοδοτούν
Ο Γιεχωβά-Αλλάχ δεν επιτρέπετε να δείχνει την ανθρώπινη υλική του εμφάνιση είναι αόρατος, όταν αντικρίσουν εικόνα σε τοίχο του αφαιρούν τα μάτια και το πρόσωπο, γι' αυτό δεν βλέπουμε εικόνες και γλυπτά αγάλματα στις συναγωγές και στα τζαμιά, γι' αυτό δεν πρέπει να λέγετε από εμάς τους Έλληνες θεός αλλά Γιεχωβά η Αλλάχ, διότι ο Έλληνας θεός =άνθρωπος είναι ορατός ακόμα και σε άψυχα γλυπτά ομοιώματα.

Επομένως οι Έλληνες δεν είχαν θρησκεία για να δώσουν, διότι φιλοσοφία είναι η έρευνα, και η έρευνα θέλει αποδείξεις, περιοριστήκαν στης γνώσεις τους και όχι στην φαντασία τους δημιουργούσαν τέχνες, και έχτιζαν τους ναούς τους με γεωμετρικά σχήματα τετράγωνα, παραλληλόγραμμα, τρίγωνες οροφές, δηλαδή με ευθείες γραμμές, γραμμές ανυψωτικές ερευνητικές, τεχνικές, επιστημονικές με στόχο το άπυρο συμπάν, όχι ναούς κυκλικούς αδιέξοδους μοιρολατρικούς.

Οι Έλληνες ποτέ δεν λάτρεψαν τους θεούς τους γονυπετείς, σκυφτοί, πρηνείς αλλά όρθιοι βλέποντας τους θεούς στα μάτια. Οπού υπάρχει πολιτισμός και τέχνη η θρησκεία μειώνετε το βλέπουμε στις αναπτυγμένες χώρες, και το αντίθετο στις απολίτιστες όπου κυριαρχεί ο ταλημπανισμός και μεσαιωνισμός. Δύστυχος υπήρχαν εποχές που και στην Ελλάδα η κατολίσθηση του πολιτισμού έφερε τα δεινά, αν αναλογιστεί κανείς τόσες χιλιετηρίδες Ελληνισμού αν ήταν δυνατών να είχαμε το πλεονέκτημα της απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας!, σε κάθε τέτοια περίπτωση το ιερατείο λάμβανε τη πρώτη θέση, αυτό συνέβη πολλές φορές στην Ελλάδα και στην αρχαιότητα ακόμα. Πολλές φορές κάποιος πολιτισμός πρέπει να φτάσει στο τελευταίο στάδιο εξαθλίωσης και μέσα από τα αποκαΐδια να ξαναθυμηθεί και να δημιουργήσει και πάλη από την αρχή ψάχνοντας πού αλλού; στην αρχαία Ελλάδα.
Στρατής Χατζηβλάστης

home