Φοίνικες.
Η ετυμολογία του ονόματος προέρχεται από τη λέξη φοινός που σημαίνει πορφυρός, ο Αριστοτέλης, όμως, όταν αναφέρεται στον λαό των Φοινίκων υποστηρίζει ότι ονομάστηκαν έτσι επειδή όπου πήγαιναν έκοβαν και φόνευαν:
«ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων φασί τινες "φοίνικας" προσαγορευθῆναι διὰ τὸ πρώτους πλέοντας τὴν θάλασσαν, ᾗ ἂν ἀποβαίησαν, πάντας ἀποκτείνειν καὶ φονεύειν. καὶ κατὰ γλῶσσαν δ' ἐστὶ τὴν Περραιβῶν τὸ αἱμάξαι φοινίξαι»
Γιός του Αμύντορα, ο Φοίνιξ, ο επονομαζόμενος Θεσσαλός, μιας και ο Όμηρος δεν μας αποκαλύπτει μήτε τον τόπο του μήτε το όνομα της ακριβής του μητέρας, υπήρξε σύμβουλος και παιδαγωγός του Αχιλλέα.
Έγινε συνοδός του στον Τρωικό πόλεμο, αγαπώντας τον βαθιά σαν παιδί του.
Μια παλιά κατάρα του πατέρα του, όταν νέος, από αγάπη στη μητέρα του, πήγε με μια εταίρα πολύ αγαπητή στον πατέρα του, τον κυνηγούσε: να μη γεννήσει ποτέ δικό του γιο.
Διηγείται ο ίδιος:
«την καλλιγύναικ’ άφησα Ελλάδα, δια να φύγω τον Ορμενίδη
Αμύτορα πατέρα μου που ωργίσθη σ’ εμέ δι’ ωραίαν παλλακήν, που αγάπα κι επροτίμα απ’ τη μητέρα μου, και αυτή θερμά μ’επαρακάλει συχνά τόσο, που μ’ έπεισε να πέσω με την νέαν πρώτος, ώστε τον γέροντα ν’ αποστραφεί κατόπιν.
Το νόησε ο πατέρας μου κι επρόφερε κατάραν,
Στην κεφαλήν μου τες φρικτές καλώντας Ερινύες, στα γόνατά του, σπέρμα μου ποτέ να μην καθίσει.
Κι ενέργησαν οι αθάνατοι την πατρικήν κατάραν,
ο χθόνιος Ζευς κι η άσπονδη στον Άδη Περσεφόνη».
Φεύγοντας από τον τόπο του, δέκα μέρες μετά τα γεγονότα, κατέφυγε στη Φθία, όπου ο Πηλέας τον δέχθηκε και τον διόρισε ηγεμόνα των Δολόπων και παιδαγωγό του Αχιλλέα.
Ο Όμηρος του δίνει μικρό ρόλο, αλλά τον εμφανίζει αρκετές φορές στην Ιλιάδα. (ραψωδίες Ι, Π, Ρ, Τ).
Στην ραψωδία Ι συμμετέχει στην συμφιλιωτική πρεσβεία του Αγαμέμνωνα, μαζί με τον Αία και τον Οδυσσέα, προσπαθώντας να πείσουν τον Αχιλλέα να υποχωρήσει, να ξεχάσει τον θυμό του προς τον Αγαμέμνονα και να πολεμήσει δίπλα στους Έλληνες.
Ο Φοίνικας, αγαπητός πολύ στον Αχιλλέα, μιλά κατευναστικά, τον καλεί να λησμονήσει το μένος του, σεβόμενος τις Λιτές- θεότητες των ικεσιών- ώστε να αρθούν οι συμφορές που επέφερε η Άτη- η θεά της πλάνης και της συμφοράς.
Στον πίνακα, βλέπουμε την αντιπροσωπεία να είναι έξω από τη σκηνή του Αχιλλέα κι εκείνος ν’ ανοίγει την αγκαλιά του όλος χαρά που βλέπει τον δάσκαλό του.