ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ.
Ἡ φιλοσοφία τους ἀφοροῦσε κυρίως τήν θεουργία, ἡ ὁποία ἦτο ἡ μεταστοιχείωσις ἤ ἡ μετατροπή τῆς μυστικῆς γνώσεως σέ ἐνέργεια γιά τήν ἐνδυνάμωσιν, κάθαρσιν, τελειοποίησιν τῆς συνείδησης τῆς ψυχῆς μέ κύριο σκοπό τήν ἀπελευθέρωσιν αὐτῆς ἀπό τόν κόσμο τοῦ γίγνεσθαι.
Ἡ κατάκτησις τοῦ ἐσωτερισμοῦ αὐτοῦ τοῦ εἴδους, γνώσεως καί ἀσκήσεως, προϋποθέτει ἐπίπονο ἀγῶνα, πού ἐλάχιστοι εἶναι διατεθημένοι νά κάνουν.
Εἶναι μακρόχρονος καί σκληρός ὁ ἀγώνας τῆς κατάκτησης τοῦ ἐπιπέδου τοῦ «Γνῶθι Σαὐτόν».
Ἀνατρέχοντας στίς μεγάλες ἕννοιες τῆς Ἑλληνικῆς θεουργίας (θρησκείας), ἀνακαλύπτει κανείς ὅτι ἡ ἰσοροπία του ὡς ἄτομο ἀπειλεῖται ἀπό μία ἀνεπαρκῆ ἑρμηνεία τῆς ἐσωτερικῆς πνευματικῆς διδασκαλίας.
Πρέπει νά γίνει διαχωρισμός τῆς θρησκείας ἀπό τήν δεισιδαιμονία πού ἀνεπτύχθη γύρω της.
Διαφορά μεταξύ θρησκείας και θεολογίας
Χάριν τῆς ἐρμηνείας τῆς Ἑλληνικῆς θεογονίας, ἐτέθη τό τεράστιο πάνθεον τῶν θεοτήτων καί τό γεγονός πώς τά θεϊκά, ἄϋλα - ὑπερούσια στοιχεῖα ἦταν προσωποποιημένες μορφές καλυμμένες μέ τό πέπλο τῶν ἀρχῶν καί τῶν νόμων τῶν παγκόσμιων δυνάμεων καί ἐνεργειῶν πού λειτουργοῦν στο σύμπαν.
Αὐτές οἱ ἀρχές ἦταν γνωστές σέ ὁρισμένους. Ἦταν γνωστές στόν Πλάτωνα, στόν Πυθαγόρα, πιθανότατα στόν Σωκράτη, τουλάχιστον διαισθητικά ἀπό τόν Ἀριστοτέλη, καθώς δέν ἀφιέρωσε τήν σκέψιν του ἰδιαιτέρως στήν ἐξηρημένη ὑπερβατικότητα ὅσο ὁ Πλάτων.
Μέ ἐξαίρεση μία ἰσχυρή ὁμάδα ἡγετῶν, φαίνεται ὅτι ἡ βαθύτερη Ὁρφική σημασία τῆς θεολογίας (θρησκείας) δέν ἦταν πολύ γνωστή στούς Ἕλληνες.
Κατανοοῦσαν σέ κάποιο βαθμό, μυήθηκαν στά μυστήριά τους, αἰσθάνονταν καθώς αἰσθανόμαστε κι ἐμεῖς τήν θαυμάσια θεολογία πού στηριζόταν μέσα ἀπό τούς μύθους τους.
Ἀσφαλῶς ἐμεῖς δέν ἔχουμε τήν ἐπάρκεια νά καταλάβουμε τήν μυστικιστική ὑπερφυσική γνώσιν τῆς ἀποκαλύψεως αὐτῆς.
Ἐδῶ παρατίθεται μία παλαιότερη ἐργασία μου σχετική:
ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ
Ὅροι πού συχνά συγχέονται.Ὅλες οἱ θρησκείες βασίζονται στό δόγμα καί θέτουν ὡς προϋπόθεσιν τήν ὁμολογία πίστεως καί τήν θέσπισιν ὀρισμένων ἑννοιῶν καί ἀρχῶν, ὅσον ἀφορᾶ στήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ ἤ τῶν θεῶν, ἄνευ ἐρεύνης. Ἡ θρησκεία δέν ἀσχολεῖται μέ κάποιο εἶδος ὁρθολογικῆς ἀναλύσεως, ὅσον ἀφορᾶ στίς λεγόμενες ἀρχές ἤ ἄϋλες ὑπερούσιες δυνάμεις καί ἐνέργειες τοῦ κόσμου.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἡ θεολογία εἶναι ἡ μελέτη τῆς περί Θεοῦ ἤ θεών σκέψεως.
Ὁ θεϊσμός εἶναι ἡ ἀποδοχή τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ἤ τῶν θεῶν ἤ τῶν ἄϋλων ὑπερουσίων δυνάμεων, ἔτσι ἀσχολεῖται μέ τήν θεϊστικήν ἀναζήτησιν τῆς λειτουργίας τοῦ κόσμου ἄνευ δόγματος.
Ἡ θεολογία, ἀσχολεῖται μέ τήν ἑδραίωσιν ὁρθολογικῶν ἀποδείξεων καί μέ τήν ἀνάλυσιν τῶν λεγόμενων ἄϋλων ὑπερούσιων δυνάμεων καί ἐνεργειῶν τοῦ κόσμου.
Αὐτή εἶναι ἡ κύρια διαφορά μεταξύ τῆς θρησκείας καί τῆς θεολογίας.
Ἡ θρησκεία ἀσχολεῖται ἐπίσης, μέ τά ἤθη καί ἔθιμα πού ἀκολουθοῦνται ἀπό μία συγκεκριμένη κοινότητα ἤ κοινωνία, ὅταν πρόκειται γιά τήν ἄσκηση κάποιου συγκεκριμένου δόγματος, πίστεως ἤ θρησκείας.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἡ θεολογία δέν ἀσχολεῖται μέ τά ἤθη καί ἔθιμα πού ἀκολουθοῦνται ἀπό μία κοινότητα ἤ κοινωνία, προσπαθεῖ ἀπλῶς νά ἐξετάσει καί νά ἀναλύσει κριτικά τίς ἀρχές πού κάθε θρησκεία ὁριοθετεί.
Εἶναι ἐνδιαφέρον νά σημειωθεῖ ὅτι, οἱ θρησκείες καθιερώνουν θρησκευτικά δόγματα καί πίστιν, ἐνῶ ἡ θεολογία καθιερώνει ἀναλυτικές ἀλήθειες μέσω τῆς φιλοσοφίας καί τῆς διαλεκτικῆς.
Συνοψίζοντας, οἱ θρησκείες ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα, χρησιμοποιοῦνται ἀπό τούς ἑκάστοτε κρατοῦντες κάθε ὀργανωμένης κοινωνίας, λόγω τοῦ δογματικοῦ χαρακτῆρα τους, ὡς μέσον ὑποδουλώσεως καί κυριαρχίας ἐπί τῆς μάζας τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά περιορίζεται ἡ ἐλευθερία τους καί τό δικαίωμα τοῦ σκέπτεσθαι.
Στήν Ἑλληνική θεολογία ἤ φιλοσοφία ἤ κοσμολογία, ὁ Θεός καί οἱ θεοί προσδιορίζονται μέ τίς ἴδιες μεταφυσικές πραγματικότητες πού ἀποτελεῖται ὁ κόσμος, ἡ ἀναφορά τους γίνεται εἴτε ὀρθολογικά εἴτε μυθολογικά στό ἴδιο περιεχόμενο.
«Ὅλοι οἱ ἀρχαίοι φιλόσοφοι καλοῦν τίς πρῶτες καί ἀνεξάρτητες ἀρχές ὅλων τῶν πραγμάτων ‹θεούς› καί ἡ μελέτη αὐτῶν καλεῖται ‹θεολογία› ἤ ‹κοσμολογία›».
Τό ἐλεύθερο πνεῦμα τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καί θεολογίας, τίθεται ἐν ἀντιθέσει ὡς πρός τόν δογματικό χαρακτήρα τῶν θρησκειῶν.
Ἀκόμα καὶ τὸ Δωδεκάθεον ἤ Ὀλύμπια θρησκεία, ὅταν τό ἀντιλαμβανόμαστε ὡς θρησκεία μέ ὁμολογία πίστεως κ.λ.π., τότε περιλαμβάνεται στίς δογματικές θρησκείες.
Ἐν ὀλίγοις αὐτος εἶναι ὁ λόγος που διατυπώθηκαν ἐναντίον τοῦ Σωκράτη κατηγορίες γιά ἀσέβεια πρός τούς θεούς, εἰσαγωγή καινῶν δαιμονίων καί διαφθορά τῶν νέων.
Ὁ Σωκράτης καταδικάστηκε, βάσει αὐτῆς τῆς κατηγορίας, εἰς θάνατον.
Τά τελετουργικά ἑκάστου θρησκείας ἀποτελοῦν ἕναν τύπο θεατρικῆς παραστάσεως πού ἱκανοποιεῖ τίς αἰσθήσεις τῶν ὀπαδῶν τους.
Ἡ Ἱεροπραξίες τῶν μυστῶν μέσω τῆς θεολογικῆς ἤ φιλοσοφία ἤ κοσμολογία γνώσεως, ἐνεργοποιoῦν τό ἄνθος τῆς ψυχῆς μέ σκοπόν τήν ἕνωσιν μετά τοῦ θείου.
‹Ὅλες οἱ ἐπίσημες δογματικὲς θρησκεῖες εἶναι ἐσφαλμένες καὶ δὲν θά ἔπρεπε νὰ γίνoνται ἀποδεκτὲς ἀπὸ ἀνθρώπους πού σέβονται τὸν ἑαυτό τους›.
Ὑπατία
Πηγή:Ἀπολλώνιος - Ἀριάδνη