Η Κωνσταντινούπολη δεν υπήρξε ποτέ
Ελληνική πόλη
Η Κωνσταντινούπολη δεν υπήρξε ποτέ ελληνική πόλη, καθώς δεν άνηκε ποτέ στην ελληνική επικράτεια αφού ελληνική επικράτεια ΔΕΝ υπήρχε.
Η Ελλάδα είναι ένα δημιούργημα όπως και άλλα εθνικά κράτη του 19ου αι.
Η ατάκα για την Κωνσταντινούπολη "να την πάρουμε πίσω" είναι το λιγότερο βλακώδης καθώς "δεν την είχαμε ποτέ" ώστε να την πάρουμε πίσω.
Οι κάτοικοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήτοι του Βυζαντίου, ΔΕΝ αισθάνονταν Έλληνες.
Οι άνθρωποι ήτανε Ρωμαίοι.
Επίσης, η σημαία η κίτρινη με τον δικέφαλο δεν ήταν σημαία του Βυζαντίου αλλά σύμβολο που ξεκινά να χρησιμοποιείται, τόσο από τους Ρωμαίους, όσο και από τους Τούρκους, ήδη από τον 12ο αι, και είναι παρμένο από μυθολογικές διηγήσεις απ' τους τόπους της Αρμενίας, που μιλάν για ένα δικέφαλο πουλί που ονομαζόνταν Haga....
Αν, τότε πήγαινε επίσης να τους πει κάποιος "είσαι Βυζαντινός" θα τον κοιτούσαν με απορία, αφού ο όρος "Βυζάντιο" αποτελεί νεολογισμό του 19ου αι. και χαρίστηκε κυρίως από τους Γερμανόφωνους ιστορικούς.
Η ιδέα ότι κάποια στιγμή θα ενταχθεί η Ιστανμπούλ στην ελληνική επικράτεια, οδήγησε σε καταστροφικές καταστάσεις τον Νέο Ελληνισμό:
ατυχής πόλεμος με την Τουρκία στα τέλη του 19ου αι. ως επίσης στην Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 με χιλιάδες νεκρούς και τα γνωστά αποτελέσματα.
Η "Μεγάλη Ιδέα" ταλαιπώρησε πολύ την σύγχρονη Ελλάδα...ωστόσο εκεί οι Ελλαναράδες μπατριώτες: επιμένουν ότι του Βοσπόρου τα στενά - για κάποιο λόγο τους ανήκουν!
Όταν ο Μεχμέτ Φατίχ κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, το πρώτο πράγμα που έκανε μετά από τρεις ημέρες, ήταν να εκλέξει ΔΙΚΟ ΤΟΥ πατριάρχη με σκοπό, ο πατριάρχης να διοικεί του Ρωμιούς, ήτοι τους Ορθόδοξους.
Γι' αυτό τον λόγο εκλέγει ο ίδιος έναν αντι-δυτικό, τον Γεννάδιο Σχολάριο και τον κάνει Βεζίρη, δίνοντάς του τα προνόμια που είχαν οι πατριάρχες μέχρι και την άλωση, και ακόμα παραπάνω.
Το ότι κάνει Βεζίρη τον πατριάρχη σημαίνει ότι ο πατριάρχης ΔΕΝ λογοδοτεί πουθενά παρά μόνο στον ίδιο τον Σουλτάνο οπότε φαντάζεστε τι εξουσία απέκτησε στα χέρια του ο κλήρος.
Το ότι, επίσης, οι Οθωμανοί, την Αγία Σοφία, την κάνουνε χώρο δικής τους λατρείας, θα έπρεπε να τιμάει τους χριστιανούς, αφού είναι απόλυτα λογικό η νέα καθεστηκυία τάξη να "μεταμορφώνει" τα πράγματα βάσει της δικής της πίστης.
Ακριβώς δηλ. ότι έκαναν και οι χριστιανοί στους ελληνικούς ναούς τα χρόνια του Μ. Θεοδοσίου.
Και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός. Τέτοια εθνικο-παλαβά παραμύθια μόνο στη σύγχρονη Ελλάδα κανείς μπορεί ν' ακούσει:
σώπασε Κυρά Δέσποινα και μη πολύ δακρύζεις...
Στους χρόνους της Άλωσης
Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα. Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην Αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι.
Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη. Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας. Και να φέρουμε στο φως "τους όφεις και τα φίδια" που είναι μέσα κλεισμένα. Να ειπούμε, δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων. τουρκόφρονα πατριάρχη.
Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι δάσκαλοι και τα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του.
Στο να μη σηκώσουνε, δηλαδή, ποτές κεφάλι οι ραγιάδες.» .
.
| Δημήτρης Λιαντίνης | Γκέμμα | Η Άλωση της Πόλης |
Ψυχής Άκος
#psixisakospost