ΣΙΣΙΦΟΣ
Στην καρδιά της υπαρξιστικής φιλοσοφίας βρίσκεται μια ισχυρή και αποκαρδιωτική εικόνα: αυτή του βασιλιά Σίσυφου, καταδικασμένου να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο σ ανηφόρα, μόνο και μόνο για να τον δει να κυλάει προς τα κάτω, επαναλαμβάνοντας αυτό το άχρηστο έργο για όλη την αιωνιότητα.
Αυτός ο μύθος, βγαλμένος από την ελληνική μυθολογία αναζωογονήθηκε από τον Γάλλο φιλόσοφο Αλμπέρ Καμύ στο δοκίμιό του «Ο Μύθος του Σίσυφου», έχει γίνει ένα διαρκές σύμβολο της ανθρώπινης πάλης ενάντια στη ματαιότητα και τον παραλογισμό της ύπαρξης.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Σίσυφος ήταν ένας πονηρός και απαιτητικός βασιλιάς που εξαπάτησε τους θεούς σε αρκετές περιπτώσεις. Στην πονηριά και η αλαζονεία του τελικά του απέδωσαν μια αιώνια τιμωρία που επέβαλε ο Δίας: έπρεπε να σπρώξει έναν γιγαντιαίο βράχο στην κορυφή ενός λόφου, για να κυλήσει πάλι ο βράχος, αναγκάζοντας τον να ξεκινήσει ξανά, σε έναν ατέλειωτο κύκλο προσπάθειας και αποτυχίας.
Ο Albert Camus επαναλαμβάνει αυτόν τον μύθο στην έκθεσή του για να εξερευνήσει την ανθρώπινη κατάσταση σε έναν κόσμο χωρίς εγγενή αίσθηση.
Για τον Camus, ο αγώνας του Σίσυφου αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ζωή:
μια ατέλειωτη σειρά επαναλαμβανόμενων και άσκοπων καθηκόντων, σε ένα αδιάφορο σύμπαν. Ωστόσο, αντί να υποκύψει στον μηδενισμό, ο Camus βρίσκει σε αυτή την εικόνα μια ευκαιρία για εξέγερση και επιβεβαίωση της ζωής.
Σύμφωνα με τον Camus, η ίδια η ζωή είναι παράλογη, χαρακτηρίζεται από μια θεμελιώδη αποσύνδεση μεταξύ των προσδοκιών μας για σημασία και της αδιαφορίας του σύμπαντος. Αλλά αντί να απελπιστούμε με αυτόν τον παραλογισμό, ο Camus προτείνει να τον αγκαλιάσουμε και να βρούμε τον δικό μας τρόπο να δώσουμε νόημα στη ζωή μας.
Εδώ βρίσκεται η πραγματική δύναμη του Σίσυφου: αν και το έργο του είναι άχρηστο, ο Σίσυφος συνεχίζει να σπρώχνει τον βράχο. Σε αυτή την πράξη αντίστασης, ο Καμύ βλέπει ένα μοντέλο για την ανθρώπινη ύπαρξη.
«Πρέπει να φανταστείς τον Σίσυφο ευτυχισμένο», καταλήγει ο Καμύ...