SAPPHO THE LESVIAN OR LESBIAN WAS BORN IN ERESOS LESVOS
Sappho (630-570 b.c.)
Greek lyric poet, whose poetry was so renowned that Plato referred to her two centuries after her death as the tenth muse.
[Plato 428/427 – 348/347 B.C.]«Εννέα τινές φασιν τάς μοũσας είναι. Εγώ δέ φημί Λεσβίαν Μοũσαν τήν δεκάτην.»
Her enemies politicians, and her own trade created myths against her. In Syracuse Sicily her statue stood, and later in Lesvos coins with her image and name were minted, and a huge statue of her stood in the town's square. The fragmentary remains of Sappho's poems indicate that she taught her art to a group of young women, to whom she was devotedly attached and whose bridal odes she composed when they left her to be married.
The poet Anacreon (mid-6th century b.c., a generation after Sappho), commenting upon the group, claimed Sappho felt sexual love for women from which arose the modern terms, “lesbianism“ and “sapphism” to describe female homosexuality.
Her bad reputation was insubstantial of such rumors, the Athenian comedy took advantage because of jealousy, they refused to accept the facts that Lesvos was more advanced in poetry and music than Athens, with so many big names (Sappho, Alcaeus, Arion, Terpandros, Leshis, Herina). To prove her innocence, she was never accused for improper behavior to her female pupils or any other female in her life.
The strict Athenian laws by Solon the law giver (640-560bc) contemporary to Sappho, the law forbidding homosexuals to participate in a government office or any public appearance or speech, and under extreme condition punishment was death, Solon who legislated the law didn't stop him admiring Sappho's poetry and music.
Her reputation is based on some of the fragments of her poetry, at times expressing male desires to provoke young men, proof of her perfect conformation to their lives for the duties of morality, her poetry effected some as a result to misunderstand her:
"I was in love with you once, At this, long ago..." More Poems>>
 |
 |
 |
| Sappho's lyre | Alcaeus and Sappho Athenian krater 470 b.c |
Sappho's lyre |
One of the prosecutors, publisher of the magazine "Davlos" Dimitris Lambrou, stated that the use of the word "Lesbian", in Greek both a noun and an adjective, by individuals having absolutely no relation to his place of birth, is arbitrary and inadmissible, as it distorts a true historical meaning and causes daily problems to the social life of the inhabitants of the island.
The word acquired the meaning of homosexual woman and has been used as such in all languages for the last decades. The alteration of its meaning stems from the fact that the great Lesbian poetess Sappho of the 7th cen. B.C., several centuries after her death, was thought to have had homosexual relations with her female students. Newer research has disproven this, as Sappho had a family and committed suicide for the love of another man.
The case, scheduled to be tried on the 10th of June at the Athens Trial Court, has raised spirits among 250.000 people originating from Lesbos, as well as, in the opposite sense, among thousands of "Lesbians" in Greece and around the word. "On no occasion should the name of the inhabitants of Lesbos be abused", added D. Lambrou". from the magazine Davlos
«Εννέα τάς Μούσας φασίν τίνες ώς όλιγώρως ήνίδε και Σαπφώ Λεσβόθεν ή δεκάτη»
Για τη ζωή της γράφτηκαν απ` τους συνχρόνους της πολλά κακόφημα, ιδίως για τους έρωτες της προς τις μαθήτριες της. Ολ`αυτά όμως ελέγχθηκαν σαν ανυπόστατα, πάλι από συγχρόνους της οι οποίοι τ`απόδωσαν σε ζηλοτυπίες συγκαιρινών της που δεν μπορούσαν να`ανεχθούν τα προτερήματα της, της ικανότητες της, την καλλιέργεια της, και γενικά την αξία της.
Κι αν τα εκμεταλλεύτηκε η Αττική Κωμωδία ήταν γιατί η Αθήνα φθονούσε το γεγονός ότι η Μυτιλήνη ανέπτυσσε μια πιο προηγμένη ζωή απ`την ίδια, με μουσικές ποιητικές ορχηστικές και φιλοσοφικές σχολές όπου η γυναίκα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο σ`αντιθεση μ`ο τι συνέβαινε σ`αυτη που ήθελε να θεωρείται και να ναι η πρώτη των ελληνίδων πόλεων. Ποιήματα:
Η Σαπφώ του Σκαμανδρωνύμου και της Κλεΐδος γεννήθηκε στην Έρεσσό της Λέσβου περί το 615 π.Χ., αλλά έζησε στην Μυτιλήνη, όπου είχε ιδρύσει σχολή καλλιέργειας των γυναικείων αρετών, την οποία είχε αφιερώσει στις Χάριτες και τις Μούσες, τις ουράνιες αυτές οντότητες πού προστατεύουν την ποίηση, την μουσική και τον χορό, ενώ παράλληλα παρέχουν τή δυνατότητα στους ευνοούμενους τους να μετέχουν της θειότητος Η μέθεξη αυτή καθιστά τήν ποιήτρια υπερήφανη και δυνατή, διότι πέραν της προσωπικής της αθανασίας της παρείχε τή δυνατότητα ν’ άφαιρη άπ' τα όντα το ένδυμα του θνητού και εφήμερου και να τα μεταβάλλει σε αιώνια και άξια μνήμης.
Το ηρωικό ιδεώδες επεδίωξε και μετά τήν κατάρρευση του Μυκηναϊκού Πολιτισμού, μιά εποχή πού σημαδεύθηκε άπό τήν εμφάνιση της τυραννίδος άφ' ενός και της λυρικής ποίησης άφ' έτερου.
Τήν εποχή της Σαπφούς οι θεοί και οι ήρωες ζούσαν πια δια μέσω τών μύθων οι όποιοι εμπλουτίζονταν διαρκώς με τοπικούς θρύλους και άσματα, πού απαγγέλλονταν ή τραγουδιούνταν κατά τή διάρκεια τών αγώνων. Οι αγώνες αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο των τοπικών εορτών και πανηγύρεων, αφού παρείχαν τη δυνατότητα στους νέους και τις νεανίδες να εκδηλώσουν την αρετή τους, πού για μεν τους άνδρες ήταν ή γενναιότητα, ή ηθική ευπρέπεια ή αριστοκρατική συμπεριφορά και ή εκλεπτυσμένη παιδεία, ενώ στις γυναίκες τή θέση της γενναιότητος κατείχε ή λαμπρή ανταύγεια του προσώπου, ή ωραιότητα και ή χάρη στον βηματισμό και τον χορό. "Ίσως έχουν δίκιο αυτοί πού θεωρούν τήν εξορία ώς φίλη της ποίησης.
Η Σαπφώ, εξόριστη στην Σικελία, κατέκτησε τον σεβασμό των "Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδος τόσο ώς ποιήτρια όσο και ώς άνθρωπος. Στην εξορία της ένοιωθε ώς εκπρόσωπος της συλλογικής ευθύνης του γένους της, ώς εκπρόσωπος της συλλογικής ευθύνης του γένους της, ώς εκπρόσωπος του ήθους και του χαρακτήρος των συμπατριωτών της. Τα ποιήματα της υμνούν «τα χρυσά άνθη τών νησιών τών Μακάρων =(παλαιό όνομα της Λέσβου), πού αναδύουν μια μοναδική λάμψη και ευωδιά». Γράφει στή γλώσσα του τόπου της, τήν λεσβιακή - αιολική διάλεκτο, ή όποια ωστόσο δεν γίνεται καθόλου εμπόδιο στή διάδοση τών ποιημάτων της τόσο στην "Αθήνα όσο και στον ευρύτερο ελληνικό χώρο. Τριακοντούτης - έχει πια καθιερωθεί ώς ποιήτρια δέχεται τήν πρόσκληση του Πιττακού ό όποιος της χάρισε το ύπόλοιπον της ποινής της και επιστρέφει στην πατρίδα της.
Στο Παρθεναγωγείο, πού ίδρυσε, καταφθάνουν μαθήτριες άπ' όλο τον ελληνικό κόσμο όπως ή Ανακτορία από την Μίλητο, ή Γογγύλα απ’ τον Κολοφώνα, ή Ευνίκα από την Κύπρο, ή Μνασίδικα από την Φώκαια, ή Τελέσιππα, ή Γυριννώ, ή Ατθίς και ή Ιράννα Διδάσκονται ποίηση, μουσική και χορό, προπάντως όμως τρόπους σκέπτεσθαι και συμπεριφοράς. Ή Σαπφώ τις μαθαίνει να ζουν κατά φύσιν και ελεύθερες να χαίρωνται τον κόσμο του Ωραίου, του απαστράπτοντος και του Εξωραϊστικού. Ώς πρότυπα τους παρέχει τις Μούσες και τις Χάριτες, πού απερίσπαστες από έγνοιες και στενοχώριες τραγουδούν και χορεύουν στους κύκλους των "Ολυμπίων. «Οί θεοί επαινούν τον αδάκρυτο δεν ταιριάζουν οι θρήνοι στο σπίτι των σοφών σε μας αυτά δεν στέκουν» (άποσπ. 109 ά). «Ερος δ' ετίναξέμοι φρένας, ώς άνεμος κατ’ όρος δρύσιν έμπέτων. (= Ό έρωτας μου συντάραξε τον νου, σαν άνεμος που πέφτει στα δένδρα του βουνού˙ αποσπ. 47).
Ό Έρωτας της Σαπφούς αποτελεί μια άπ' τις αρχαϊκές, δημιουργικές δυνάμεις, που προσδιορίζουν και διαμορφώνουν τη ζωή και τον κόσμο- είναι όμως και ή ορμή πού έχει ή ανθρώπινη φύση να ξεπεράση τον εαυτό της, να εντόπιση και να πραγματοποίηση ώρισμένες αξίες, απαραίτητες για την ολοκλήρωση της. Είναι ενσωματωμένος στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο ως παιδαγωγικός έρωτας, όπως ακριβώς μας τον περιγράφει το «Συμπόσιον». 'Η ποιήτρια όμιλει «ανοιχτά» περί έρωτος, διότι δεν έχει τίποτε απολύτως να φοβηθή, άφού τυγχάνει της γενικής αποδοχής και εγκρίσεως.
Ο Ησίοδος χαρακτηρίζει τον "Ερωτα «λυσιμελή» «αμάχανο» ή ποιήτρια, άφου καμιά μηχανή ή δύναμη δεν μπόρεσε ποτέ να τον νικήση. «Όμοια θεου μου φαίνεται ή θωριά του άνδρα κείνον στο κοίταγμα του ή καρδιά μου λιώνει... στεγνώνει το στόμα μου, σπάζει ή φωνή μου, θαμβώνουν τα μάτια μου, τα’ αυτιά μου βουίζουν...» (άπόσπ. 31). Έβρισκε άραγε ο σαπφικός έρωτας τήν σωματική του εκπλήρωση; Από τα κείμενα κι' αυτό ας προσεχθή ιδιαίτερα - ουδόλως προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως ή υψηλή σωματική ένταση πού περιγράφεται, με τα αναφερόμενα σωματικά συμπτώματα, μαρτυρούν παιδαγωγικό - διδακτικό έρωτα της αρχαϊκής εποχής. Οι συκοφαντίες, πού έκπηγάζουν άπ' τους άξεστους και στερημένους Ρωμαίους και χριστιανούς, βασίστηκαν εν πολλοίς στο αντιφατικό των περιγραφών του έρωτος όπως το οξύμωρο «γλυκύπικρος έρως» όμως είτε το θέλουμε είτε όχι, «το αντίξουν συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην άρμονίαν...», μας πληροφορεί ό Ηράκλειτος.
Τά ποιήματα τής Σαπφούς, πού ώς θέματα τους εχουν τη φύση και την κοινωνικοπολιτική ζωή, διακρίνονται για την ευθύτητα, τη σαφήνεια, τήν περιεκτικότητα και προπαντός τό βάθος. Πράγματα απλά και ανάξια τής προσοχής μας παίρνουν από τήν ποιήτρια ουσία και νόημα, γιατί τα’ αγγίζει μ’ ευαισθησία και αγάπη. «Τό μήλο πού τό "ξέχασαν" οί μηλοτρυγητάδες», «ό Έσπερος πού φέρνει πίσω στο σπίτι, όσα σκόρπισε ή Αυγή», ή ήρος άγγελος ιμερόφωνος αήδων», «ό λυσιμελής έρως, ό γλυκύπικρος...» είναι μερικά άπό τά θέματα της πού θαυμάσθηκαν παγκοσμίως. Ή ποιήτρια γράφει στο αιολικό μέτρο, το όποιο πιθανόν να δημιούργησε ή ιδία, βασισμένη σε προϋπάρχον υλικό. Χαρακτηριστικό του μέτρου αυτού είναι ό σταθερός αριθμός των συλλαβών. Ειν' αδύνατο ν’ αντικατασταθώ μια μακρά συλλαβή με δύο βραχέες ή το αντίθετο. Κάθε στροφή αποτελείται από τέσσερις ενδεκασύλλαβους στίχους, οι τρεις εκ των οποίων έχουν την ίδια δομή. Δύο ζεύγη τροχαίων περικλείουν ενα δάκτυλο.
Τα ποιήματα στό σύνολο τους μελοποιούνταν και τραγονδιουνταν με τή συνοδεία κάποιου εγχόρδου οργάνου (λύρα, επτάχορδη κιθάρα, βάρβιτος, πηκτίς και μάγαδις). Η Σαπφώ κατέγραψε τα ποιήματα της τόσο σε φωνητική όσο και σε οργανική σημειογραφία ή οποία δυστυχώς απωλέσθη κατά τους χρόνους τών Αλεξανδρινών. Ο Πλάτων, ώς γνωστόν, χαρακτήρισε την Σαπφώ ως Δεκάτην Μούσα, ένώ ό Σωκράτης τήν άνεκήρυξε διδασκάλισσα του στον Παιδαγωγικό Έρωτα ό Σόλων συνήθιζε να λέγη πώς θα’ θελε ν’ αποστήθιση ενα ακόμη τραγούδι της Σαπφούς, πριν άπ’ τον θάνατο του ό «Αλεξανδρινός Κανών» τήν κατεχώρησε μεταξύ τών δέκα καλύτερων ποιητών και ή Παλατινή ανθολογία λέγει:
«Εννέα τάς Μούσας φασίν τίνες ώς όλιγώρως ήνίδε και Σαπφώ Λεσβόθεν ή δεκάτη».